Ik ben Timo en ik heb autisme

Graag zou ik je willen voorstellen aan Timo. Timo is een oud leerling van StudieScool die dagelijks worstelt met zijn autisme. Iemand met autisme wordt dagelijks geconfronteerd met een buitenwereld die anders werkt dan voor hem/haar logisch is. Ik stelde Timo een tijdje geleden de vraag: ‘Zou je het leuk vinden om iets over autisme te schrijven?’.

Blogsreeks autismeweek:
– blog 1 – Ik heb autisme
– blog 2 – Ik ben Timo en ik heb autisme
– blog 3 – Autisme en naar school gaan
– blog 4 – Therapie voor autisme
– blog 5 – Autisme en een vervolgopleiding

Hallo allemaal!

In deze blog serie vertel ik u over mijn ervaringen met autisme, wat de invloed op het dagelijks leven was en hoe ik er nu tegenover sta. Mijn inspiratie voor het schrijven hiervan komt vanuit de eenzaamheid die ik om mij heen heb gezien tijdens de corona crisis. De gevolgen ervan voor niet alleen ‘normale’ mensen, maar ook voor mensen met autisme — zeker diegenen die niet zelfstandig kunnen wonen.

Mijn blogserie

Ik hoop dat ik met deze blog kan inspireren, mijn verhaal duidelijk mag maken en mag laten zien dat, zelfs al zit het nog zo tegen, er altijd mensen zijn die zich zorgen maken om je en dat iedereen ertoe doet. Mijn worstelingen met autisme zijn niet altijd geweldig geweest, maar uiteindelijk ben ik er als beter persoon uit gekomen. 

Ik hoop dat ik u mag entertainen (Robbie Williams op de achtergrond) en dat het u ook duidelijkheid biedt, mocht u onzekerheden hebben over autisme en wat het inhoudt. Autisme is meer dan een alleen een beperking en daar mogen we trots op zijn. Hoe dan ook — hopelijk geniet u net zoveel van deze blog series als ik!

Mijn moeder over vroeger

Natuurlijk kan ik mijn eerste levensjaren niet goed herinneren. Daar was ik dan ook nog veel te jong voor. Gelukkig heb ik bij mijn moeder verhaal kunnen halen over de vroege tijden, waardoor ik alweer veel kan vertellen. 

Al sinds mijn geboorte was ik een behoorlijk stuk werk. Ik was op zich niet de lastigste, maar had zo wel eens mijn buien. Tijdens de geboorte heb ik in mijn rechterschouder een zenuwbeschadiging opgelopen – een erbse parese – waarvoor ik fysiotherapie nodig had. Ook had ik een misvormde schedel, waarvoor ik een redressiehelm nodig had. Deze heb ik ongeveer een jaar op gehad voordat alles weer recht stond. De vorm van de helm kun je nog altijd aan mijn schedel zien.

Mijn ontwikkeling als jong kind verliep voorspoedig. Ik kon zeer snel al zelfstandig lopen, en ook fietsen ging binnen enkele jaren – zij het met zijwieltjes – heel prima. Lezen en spreken kwamen ook snel genoeg vanzelf, en toen ik een jaar of drie, vier was keek ik al graag naar Lingo om de woordjes te oefenen. Ook in de dingen waar ik mee speelde, was goed te zien dat ik mij snel ontwikkelde, hoewel ik mij wel hechtte aan een select aantal stukken speelgoed. 

Dragelijker maken

Ik ben in mijn jongere jaren een aantal keren flink ziek geweest. Dit uitte zich voornamelijk in verkoudheden waarbij ik soms ‘s nachts door mijn vader wakker gemaakt moest worden, zodat ik in de badkamer, gevuld met stoom van de hete douche, de luchtwegen wat vrij kon maken. Een oudoom van mij maakte het gedoe van al dat gehoest en zere kelen een stuk dragelijker. Wanneer hij erbij was, en ik hoestte, ging het altijd: “Fikkie, af!” (een zeehond zou nog onder de indruk zijn van het kabaal dat ik maakte wanneer ik moest hoesten). De pretlichtjes die hij dan in zijn ogen had zal ik altijd herinneren.

In de peuterspeelzaal was ik al vaak een ‘einzelgänger’. Ik hoefde niet per sé met de andere kinderen te spelen, en stelde voornamelijk veel vragen aan de juf. Ik had mijn ‘waarom?’ fase best vroeg en wilde over alles van alles te weten komen. Bassie en Adriaan waren in deze fase naast goede entertainment ook een kleine bron van informatie. En toch ben ik nooit goed geweest in topografie…

Mijn interesse in het leren van veel verschillende dingen ging ook in de eerste jaren van de basisschool nog stevig door. In de kleuterklassen was ik al bezig met lezen en leren, waar als voor de spelletjes ik alleen halli-galli leuk vond omdat ik uit alle macht op de bel mocht rammen.

Autisme en school

Helaas was het niet altijd even leuk op school. Vanwege de drukte daar en het feit dat ik niet bij mijn moeder kon zijn, had ik vaak last van woedeaanvallen of heimwee. Hierdoor wisten leraren niet wat ze met mij moesten. Op school kreeg ik hier al wel het één en ander aan hulp in. Op vrijdagen werkte ik altijd apart bij de orthopedagoog van de school, waar ik les kreeg in het beheersen van mijn eigen lichaam (bijvoorbeeld niet te hard drukken met mijn pen) mijn emoties en hoe afleidingen te creëren zodat ik niet overprikkeld raakte. Het hielp niet genoeg, en mijn gedrag werd problematisch…

Lees het vervolg in mijn volgende blog.

Timo